Brinkman Travel

Om 6.30 u. ben ik al wakker. Het rolgordijn van de hut is kapot. Nu ben ik niet zo bang dat mensen ons vanaf zee zo makkelijk kunnen zien, maar het zonlicht valt al vroeg naar binnen. Om 7.00 u. zitten wij al aan de ontbijttafel, heerlijk rustig. Na het ontbijt gaan we naar het sundeck en regelen 5 stretchers, lekker languit, in de ochtendzon met uitzicht op de Duitse kust. Even na negenen rijden wij van de boot af, maar ook hier in van de boot af één, maar Kiel in weer heel wat anders. Ook hier komen wij uit bij stoplichten, daar moeten ze bij de Stena Line toch eens wat op vinden. Dit moet toch anders kunnen, gezien de manier waarop de Color Line dit heeft opgelost, zowel in Kiel als ook in Olso. Als wij uiteindelijk Kiel inrijden, worden wij twee straten verderop klem gereden door een bestelbusje. Wordt aan het begin van de straat aangegeven dat de straat twee rijbanen telt, staan er plotseling na bocht een drietal auto's rechts geparkeerd. Het bestelbusje rijdt ons vervolge

Het is op een of andere manier altijd raar om terug te rijden naar de boot. De vakantie is dan, heb ik wel eens het gevoel, dan ook gedaan, het is voorbij. Van vroeger weet ik nog dat wij, zo wel eens het hele stuk van de vakantiebestemming in één keer naar huis reden. Ik heb dat gevoel vandaag ook weer. Iedereen is erg vroeg wakker, zo vroeg dat het ons lukt om even over zessen van het huisje weg te rijden. Wij hopen onderweg nog wild te zien, elanden, herten, dat wij nog beren in het wild zullen zien, hebben wij al uit ons hoofd gezet. Als wij om kwart over acht bij Mariestad, stoppen bij de “Sandbacken rastäte’, is onze hoop vervlogen, wij raken hoe langer hoe meer bij het spoor van de beer vandaan, de grote stad nadert. Rond 11.45 u. rijden wij Götenburg in. Via de Frigatha, rijden wij langs het Ulevi, Götenburg binnen. Het is vreselijk druk, de mensen staan rijen dik voor de kassa’s van het Ulevi stadion. Het EK atletiek is daar net begonnen en dat willen ze in Götenburg w

Het is zondag en het beloofd andermaal zo’n dag te worden, die er tussenuit valt. Morgen moeten we al weer afscheid nemen, moeten wij naar Götenburg om daar ’s avonds de boot te nemen die ons terug naar huis zal brengen. Het is net als thuis, wat je ver haalt is lekker en wie bezoekt er nu al die bezienswaardigheden in je eigen woonplaats? Want hoe mooi is Kopparberg eigenlijk? Het plaatsje om de hoek, dat wij eigenlijk alleen kennen van de boodschappen. Wij rijden langs de kerk Kopparberg binnen. Naast de kerk staat een reisbus, uit Barneveld. Wij parkeren de auto andermaal achter de supermarkt en verbazen ons er over dat de supermarkt ook iedere zondag gewoon van 11.00 u. tot 21.00 u. open is. Wij gaan op zoek naar de Bijbeltuin. Vanaf de parkeerplaats is het rechts richting de Storegården, waarvan wij vermoeden dat dit wel een de Bijbeltuin zou kunnen zijn. De weg gaat naar beneden in de richting van een brug over een riviertje. Aan de andere kant van het watertje bevindt zich ee

Onze jongste zoon heeft slecht van geslapen. De slang blijft ‘m door z’n hoofd spelen. Wij zijn allemaal om 7.30 u. wakker. Vannacht was er veel auto verkeer op het terrein. Ik vraag mij af wat al die mensen hebben gedaan. Misschien wel wezen jagen? Het ontbijt biedt ons brood, kaas, Alfa Alfa en lättmelk 5%. Dit is erg dik, een beetje zoals karnemelk, maar dan minder zuur. Her plan voor vandaag is in Örebro een soort Nemo te bezoeken. Zweden zijn ware inhaalkunstenaars. Met de vele tweebaans wegen, welke op sommige plaatsen overigens eerder 2,5 baans zijn, is het lastig hard doorrijden. De Zweden hebben echter het inhalen tot een nationale sport verheven en ze zijn er nog goed in ook. Met een ware doodsverachting rijden tientallen auto’s ons voorbij op de linkerweghelft en net voordat er dan een vrachtwagen aankomt voegen ze in. Het gaat allemaal net goed, maar ik begrijp nu waarom Saad en Volvo wel de veiligste auto’s ter wereld moeten zijn. Als wij Örebro naderen blijkt dat wij

Vanochtend lekker uitgeslapen. Het is pas acht uur, als ik mijn bed uit kom en dat is laat. Aan het ontbijt hebben we nog een discussie over de vraag of wij deze vakantie nog naar Stockholm gaan. Kopparberg ligt, van alle bestemmingen op onze reis, het dichtste bij Stockholm. Volgens het spoorboekje zouden wij op moeten stappen in Hallsberg, net onder Örebro. Het zou in tijd haalbaar zijn. Met de auto van Kopparberg naar Hallsberg, daar de trein naar Stockholm. Wij zouden dan net voor de middag in Stockholm aankomen en hebben dan de gehele middag om Stockholm . Het belooft, als wij gaan, wel een latertje te worden. Hoe laat weg en hoe laat weer terug, weten we, maar wat gaat het kosten is nu nog de vraag. Dit is echter niet voor nu, eerst naar het zwembad. Later op de ochtend, als iedereen weer droog achter de oren is, vertrekken wij richting Grangesberg, waar een spoorwegmuseum moet zijn. Op de heen weg hebben wij al een gigantische locomotief op een paal langs de weg zien sta

De wekker gaat om 7.00 u. af. Iedereen is vlot gewassen en aangekleed. De koffers zijn zoveel mogelijk gisterenavond nog gepakt en staan in de woonkamer al klaar. Wij ruimen de auto zachtjes in. De lucht is helder blauw en de zon schijnt al volop. Alles is nog stil als wij vertrekken. De receptie is nog niet open en wij gooien de sleutels in de daarvoor bestemde brievenbus. In Orsa worden de straten schoongeveegd. Wij moeten even wachten op de bezemwagen. De rit brengt ons hierna via Mora en Rattvik naar Bourlange. Halverwege Bourlange gaan we aan de koffie in een wegrestaurantje, ingeklemd tussen weg en spoorweg. Wij zitten net aan de koffie als de bellen van de spoorwegovergang, achter het wegrestaurant, beginnen te rinkelen. Over het spoort dendert even later een lange goederentrein, volgeladen met boomstammen. Bourlange oogt bij het binnenrijden al direct als een grote stad, rotondes met grote sculpturen en vlak voordat wij Bourlange uitrijden richting Ludvika, een enorm grote k

Hoewel we allemaal goed hebben geslapen heeft niemand zin om direct op pad te gaan. Iets houdt ons tegen. De kinderen pakken het kaartspel dat wij twee dagen geleden in de trein hebben gekocht. De vloer wordt vrij gemaakt en er worden kaartenhuizen gebouwd. Dit was vroeger mijn specialiteit, ik kan het dus niet na laten te helpen. De vloer is van hout en een klein trilling is al genoeg om een huis te laten instorten. Als alles is ingestort verdwijnen mijn dochter en mijn jongste zoon een slaapkamer in en komen ons even later een dansvoorstelling geven. De show is geweldig, maar dan is de koffie op en wordt het huisje wat aan de kleine kant, tijd om wat anders te gaan doen. De rugzak wordt gepakt, de jassen voor het geval dat het mocht gaan regenen en we gaan op pad. Wij zijn het park net uit of er schiet een rode vos de weg over. Het loopt inmiddels tegen twaalf uur en ik maar denken dat je voor het zien van wild alleen rond zonsopgang en zonsondergang de meeste kans had. Eerst langs

Het loont de moeite om op vakantie een VVV te bezoeken. In de Goud Gids Zweden, van de ANWB, trof ik één regel aan over een grafveld uit de steentijd in de buurt van Furudal. In een folder van het VVV las ik een klein stukje over een mooie waterval, de Styggforsen, waar je prachtig zou kunnen wandelen, dichtbij Furudal. Al snel is dan één plus één twee. Wij nemen vanaf Orsa de weg binnendoor naar Furudal. Een weg dwars door de donkere bossen van Dalarna. Het vlot aardig, totdat wij ineens stil staan midden in het bos, werkzaamheden aan de weg. Van A naar Beter, maar dit was even een verrassing. Langzaam gaat het verder. Het bos uit komen wij op een T-splitsing, bij een mooi meer. Furudal is linksaf en is niet ver meer. In de bocht rondom het meer slaan wij linksaf Furudal in, op zoek naar een bord waarop het prehistorische grafveld wordt vermeld. Wij zien diverse verwijzingen naar ijshockey en zelfs een pleintje waarop driftig gespeeld wordt, maar geen prehistorisch grafveld. Terug

Na de inspannende dag van gisteren slapen we vanochtend allemaal lekker uit – waarna we gaan zwemmen in het meer vlak bij het huisje. ’s Middags gaan we naar Orsa, waar wij om ongeveer kwart over 4 de trein naar Sveg nemen, zo’n 125 km noordelijker. Het station is Orsa is niet veel meer en je kan er al helemaal geen kaartjes meer kopen. Als de trein dan ook het station binnenrijdt, zoeken wij direct de conducteur op, of beter gezegd, zij zoekt ons op. Dat het niet helemaal een gewoon treintje is, merken wij al snel. De conducteur komt bij ons zitten en ik vertel haar waar wij heen willen. Als ik de kaartjes heb gekregen vraagt ze of wij in Sveg ook willen dineren. Wij hadden in de folder van het VVV, waarin ook een time-table stond afgebeeld al gekeken of dat de moeite waard was, maar gezien de tijd die wij daar hebben om over te stappen, namelijk maar 30 minuten, hadden wij geconcludeerd dat dit niets was en hadden al brood en drinken in de rugzak. De conducteur vertelde ons echter

Na eindelijk een goede nacht, vertrekken wij de volgende morgen naar het noorden, richting Noorse grens. Noorwegen is echter vandaag niet onze eindbestemming. Via Våmhus rijden wij naar Alvdalen. Alvdalen is een wat groter plaatsje en het is er meteen wat drukker. Net als wij voor ons eerste en óók enige stoplicht van de dag stil staan schiet er schiet er plots een eland, statig maar toch snel van rechts naar links over de weg. Zo snel dat wij niet eens in staat zijn een foto te maken. Wij vervolgen de weg richting het donker – the dark – of zoals de zweden zeggen: Mörket. Mörket ligt midden in het Fulufjellet National Park. Na een lange, rustige, weg richting Idre en Röros, waarbij de heuvels rondom ons steeds hoger lijken te worden slaan wij uiteindelijk links af voor de laatste 17 kilometer richting Mörket. Rechts van ons zien wij een parkeerplaats; verder op een paaltje midden op de weg, verder doorrijden is onmogelijk. Vanaf de parkeerplaats heb je direct een mooi uitzicht

Muggen zijn overal.  ’s Ochtends vroeg heb ik en slecht geslapen en er een batterij muggenbulten bij. Wij hebben besloten vandaag naar de mijnen in Falun te gaan. Weg van de muggenkolonie. De foto’s in de brochure zien er spectaculair uit, een enorme krater, zo lijkt het, met vrijwel op de rand een aantal bedrijfsgebouwen. Ik voel een zekere spanning, te meer wij ook de mijn in kunnen, heb ik begrepen. Onderweg, in Rattvik, passeren wij een aantal klassieke auto’s – van die ouderwetse, Amerikaanse sleeën. Er is een festival. In Falun kan je de mijn eigenlijk niet missen. Bij het oprijden van het terrein, wordt ik even op het verkeerde been gezet. Boven de poort staat met grote letters ‘Kopparberg” en ik maar denken dat dit een plaats is zuidelijker in Zweden. De parkeerplaats is al behoorlijk vol. Ik zie een verscheidenheid aan nummerborden. Bij de kassa kopen wij de kaartjes voor de rondleiding in de mijn. Wij kiezen voor de Engelstalige rondleiding van 11.45 u. Wij hebben nog

De eerste avond hadden wij, vanuit het huisje, het park al goed kunnen zien liggen. Vandaag gaan wij bekijken of het Björnpark een traditionele dierentuin is of dat wij werkelijk kunnen zien hoe de beren, wolven, poolvossen, lynxen en veelvraten in de vrije natuur leven. Om maar direct met de eindconclusie te beginnen, wij hebben geen wolf, geen vos of veelvraat gezien. Wat dat betreft is het net zoals in de vrije natuur, ook daar zie ik zelden wild. Het park is verder spectaculair, al was het alleen maar doordat de dieren enorme oppervlakte aan ruimte hebben en doordat het park tegen een steile heuvel is aangelegd waardoor je bijna medelijden krijgt met al die ouders die een buggy of wandelwagen omhoog moeten duwen. De ruimtes waar de dieren zijn gehuisvest zijn zó groot dat je onmogelijk vanaf de grond het hele terrein in één keer kan overzien. Daar hebben ze iets moois op gevonden. Boven elk verblijf hebben ze uitzichtpunten gemaakt, waardoor je mooi de heuvel af kijkend een p

Zodra Bert zijn bed voelt, valt hij in slaap en wordt pas wakker als iemand door de speakers klinkt dat ze Götenburg naderen en dat om 7.00 u. het ontbijt geserveerd wordt. Wij hebben vooraf ook het ontbijtbuffet geboekt – maar hebben geen tafelreservering. Wij hebben snel een tafel, maar velen moeten wachten. Regelmatig volgt een oproep om je tafel te verlaten zodra je klaar bent. Jammer, want zo’n ontbijt op zee nodigt zo uit tot een ‘kopje-koffie-na’, maar iets zegt ons dat je dit eigenlijk niet zo kan maken. Bij de binnenkomst in Götenburg moesten wij letten op de brug, was ons verteld. Het zou net lijken alsof de boot er niet onderdoor kan. Het lukt echter weer, al hielden sommige de adem even in. De Stena Line mag hopen dat het nóóit hoog water wordt. Het aanleggen is een vak apart, in de achteruit langs de kade, dat is geen schriftelijke cursus geweest. Het is tijd om de spullen te pakken en naar de auto te gaan. De auto is snel gevonden; alleen is alles zó strak neergeze