Vikingen en classic cars

Het loont de moeite om op vakantie een VVV te bezoeken. In de Goud Gids Zweden, van de ANWB, trof ik één regel aan over een grafveld uit de steentijd in de buurt van Furudal. In een folder van het VVV las ik een klein stukje over een mooie waterval, de Styggforsen, waar je prachtig zou kunnen wandelen, dichtbij Furudal. Al snel is dan één plus één twee. Wij nemen vanaf Orsa de weg binnendoor naar Furudal. Een weg dwars door de donkere bossen van Dalarna. Het vlot aardig, totdat wij ineens stil staan midden in het bos, werkzaamheden aan de weg. Van A naar Beter, maar dit was even een verrassing. Langzaam gaat het verder. Het bos uit komen wij op een T-splitsing, bij een mooi meer. Furudal is linksaf en is niet ver meer. In de bocht rondom het meer slaan wij linksaf Furudal in, op zoek naar een bord waarop het prehistorische grafveld wordt vermeld. Wij zien diverse verwijzingen naar ijshockey en zelfs een pleintje waarop driftig gespeeld wordt, maar geen prehistorisch grafveld. Terug naar de doorgaande weg, want daar, naast een benzinepomp hadden wij een houten barak gezien waarop stond “Tourist Information”. Bij het VVV krijgen wij te horen dat wij op de rondweg door hadden moeten rijden langs het meer en dan een eindje verderop de borden ‘Skola’ hadden moeten volgen. Wij draaien de rondweg op en net ver voorbij het VVV zien wij inderdaad een bordje ‘Skola’, rechtsaf. Al snel rijden wij de parkeerplaats op bij een school. Keurige parkeerplaatsen, voorzien van stopcontact, op naam van, naar ik aanneem een leerkracht. Wij parkeren de auto op de parkeerplaats van ene Jeannette Asperen. De naam klinkt erg Nederlands, maar ik kan mij vergissen. Vanaf de parkeerplaats wordt het grafveld, dat dateert uit de tijd van de Vikingen keurig aangegeven. Het grafveld ligt op een schiereiland in het meer. Vanaf de parkeerplaats lopen wij eerst, door het bos een heuvel op. Vanaf de heuvel hebben wij een prachtig uitzicht op Furudal en op een mooi wit kerkje aan de andere kant van het meer. Aan de andere kant van de heuvel lopen wij naar beneden, vrijwel direct door een aantal stenen cirkels heen. Het bos is nat en sompig, mijn dochter klaagt over natte sokken. Hoog tijd voor nieuwe schoenen en hoewel het plekje erg mooi is, zijn wij snel het schiereiland over. Op weg naar Boda Kyrkby. Dat blijkt niet ver van Furudal en is snel gevonden. Het kerkje, wat was daar ook al weer mee, zit ik mij te bedenken als wij er langs rijden, ligt even van de weg af. Langs het kerkje rijden we naar links en even verderop het bos in en komen op een klein parkeerplaatsje uit. Als wij uitstappen, zien wij een kleine stuga, annex het huisje van de heks uit Hans en Grietje. Je kunt er dus wat versnaperingen gebruiken. Voor het huisje uit Hans en Grietje loop een pad langzaam naar beneden. Het is een stenen pad en hier en daar liggen plassen. Onder aan het pad komen we op een kruising, rechtdoor verder het bos in en rechtsaf langs een trap omhoog. Hoger en hoger gaat het, wij kunnen de waterval al goed horen. De bocht om en dan staan wij oog in oog met een toch vrij forse waterval. Langs de waterval loopt een houten pad, de planken zijn spiegelglad en op het bruggentje boven de waterval gaan wij bijna onderuit. Voet voor voetje lopen we de trap aan de andere kant van de waterval af naar beneden. Onder aan de waterval stroomt het water langs een steile rotswand. Het pad loopt verder iets omhoog. Wij komen op de eerste kruising. Het pad rechtdoor gaat omhoog richting het huisje van de heks. Binnen gekomen blijkt dit een alleraardigst café te zijn, waar je naast iets te drinken ook bijvoorbeeld pannenkoeken met ijs kan bestellen. Wij houden het bij een kopje koffie en voor de kinderen een ijsje. Op naar huis, het wordt al weer laat. Via Rattvik is het plan. Als wij Rattvik inrijden, zien wij links en rechts al allerlei mensen op stoeltje langs de weg zitten. Nog voor wij er erg in hebben zitten wij midden in een parade met klassieke auto’s. Zowel voor ons, als achter ons rijden van die lange Amerikaanse sleeën. Er is verder niets afgezet. Wij zijn niet de enige vakantiegangers die met hun alledaagse auto in de stoet meerijden. Twee auto’s voor ons rijdt nog een dood gewone auto met, voor zover ik kan zien, ook een Nederlands nummerbord. De nummerplaats van de andere auto kan ik zo snel niet lezen. Een parade in rijden is niet zo ingewikkeld, er weer uitrijden wordt lastiger. Wij komen op een rotonde, waar het werkelijk zwart ziet van de mensen. De stoet gaat rechtdoor, af en toe rijdt er echter ook een auto rechtsaf. Wij gaan op de rotonde rechtsaf en hebben geen flauw idee waar we nu uitkomen. Volgens mij ligt de doorgaande weg richting Mora links van ons. De eerst volgende weg slaan wij linksaf en komen tegenover het station van Rattvik uit. Hier is het nog vrij rustig, al zitten ook hier al een aantal mensen langs de weg. Thuis gekomen bekijken we de schoenen van mijn dochter eens. Die heeft echt nieuwe schoenen nodig. Hiermee is direct het doel voor morgen vastgelegd.

Morgen lijkt echt zo’n tussendag te worden. Wij moeten nieuwe schoenen kopen voor mijn dochter, wij moeten de lege frisdrank flessen die wij inmiddels in het huisje hebben staan weg brengen en vanavond moet er schoongemaakt en weer ingepakt te worden, daar wij morgen richting Kopparberg vertrekken, ons laatste verblijf deze vakantie. Ik heb nog even de VVV folder doorgenomen over het Siljan-gebied. Sollerön is een eiland in het Siljan meer. Volgens de folder werden op Sollerön vroeger de kerkboten gemaakt en is er ook thans nog een scheepswerf. In volgorde van tijd wordt het dan eerst de lege flessen wegbrengen in Orsa, dan schoenen kopen in Mora en dan door naar Sollerön voor de broodnodige cultuur.