You're entering bear country

Ik heb heerlijk geslapen. De volgende dag is het al vroeg licht, tijd om op te ruimen, in te pakken en ons af te melden. Andermaal worden wij geholpen door Nederlandstalig personeel. Het blijft makkelijk. Op weg naar Mora. Wat je uit schijnt te moeten spreken als ‘Moera’. De etappe van vandaag is een korte. Tijd genoeg dus. Vlak voor Mora zien wij plots aan de rechterkant van de weg een nederzetting met tipi’s, zomertenten van de Sami. Verassend is dat bij deze Sami nederzetting de Nederlandse en Friese vlag wapperen. In Mora zoeken wij direct het VVV op. Het VVV is gehuisvest in een mooi pand, aan het meer. De tuin van het VVV wordt gesproeid. Het is zo warm dat wij amper ons best doen om droog de tuin door te komen. Binnengekomen lopen wij vrijwel direct tegen folders aan “Facts and tips about how to behave in the forest – the Bear”. Dergelijke folders roepen herinneringen op aan de vakantie in de Canadese rockies. Dat boven Mora de wildernis begon was mij verteld, maar dat dit betekende dat wij ook daadwerkelijk beren konden tegenkomen en  gezien de aanwezig folders, ook wolfen en lynxen had ik mij niet zó gerealiseerd. Elanden en rendieren oké, maar dit is echt de wildernis. Om wat geciviliseerd te starten kiezen wij er voor om ons verblijf aan de wildernis van Zweden te starten met een bezoek aan een fabriek. In Nunsås, even te zuiden van Mora, staat de fabriek waar de Dalarna paardjes worden gemaakt – het symbool van Zweden en de regio Siljan in het bijzonder. Het woord ‘fabriek’ lijkt een ware overschatting. De term ‘werkplaats’ zou meer overeenkomen. Wat werkelijk niet te overdrijven is, is de commercie. Links en rechts van het straatje staan op nog geen 25 meter bij elkaar vandaan 3 grote souvenirshops. Hier moet het allemaal gebeuren. Voor twee van deze shops staat een Dalarnapaardje. Ouders staan in de rij om hun kroost er op te hijsen om de overbekende foto voor het nageslacht te maken. Binnen blijkt dat wij ons hierbij in goed gezelschap bevinden,. In de winkel hangt een foto die ons leert dat ook Bill Clinton de fabriek heeft bezocht en waarschijnlijk zijn dochter Chelsey op dezelfde paardenrug heeft gezet als ik mijn jongste zoon. Op naar Orsa Grönklitt.

De route beschrijving leert ons dat wij op de eerste de rotonde in Orsa de borden Orsa Grönklitt moeten volgen. Aangezien wij geen enkel bord richting Orsa Grönklitt zien, vervolgen mij gewoon onze weg. Wij rijden Orsa weer uit, richting Sveg. In Säfsen was ons verteld dat Grönklitt nog 15 km. van Orsa afligt. Wij rijden ook gewoon verder. Wij zijn er bijna en de moraal hoog. Boven Orsa wordt het al snel erg rustig op de weg en het ziet er niet naar uit dat wij nog een rotonde tegenkomen. Om te voorkomen dat wij nog verder van onze bestemming afdwalen, besluiten wij om te keren. Komend vanaf het noorden zien wij op de oorspronkelijke rotonde nu wel het bord Orsa Grönklitt Björnpark staan. Het bord staat rechts van de weg een stukje van de rotonde af. Je moet de rotonde bijna driekwart rond rijden om het bord goed te zien. Hierna rijden wij niet meer verkeerd. Het laatste stukje voor het park hebben wij de Stoeveweg gedoopt, naar het weggentje bij opa en oma. Kortom een weg met veel kuilen en scheuren. De wildernis is dichtbij. Het huisje in Grönklitt is mooi, er is zelfs een vaatwasser, maar hoewel de supermarkten die wij bezocht hebben opvallen door hun grote variatie in theesoorten, ook in dit huisje géén theepot. Wat wij wel hebben is andermaal een onweersbui – alleen blijft nu alles gelukkig heel.