Brinkman Travel

Het is op een of andere manier altijd raar om terug te rijden naar de boot. De vakantie is dan, heb ik wel eens het gevoel, dan ook gedaan, het is voorbij. Van vroeger weet ik nog dat wij, zo wel eens het hele stuk van de vakantiebestemming in één keer naar huis reden. Ik heb dat gevoel vandaag ook weer. Iedereen is erg vroeg wakker, zo vroeg dat het ons lukt om even over zessen van het huisje weg te rijden. Wij hopen onderweg nog wild te zien, elanden, herten, dat wij nog beren in het wild zullen zien, hebben wij al uit ons hoofd gezet. Als wij om kwart over acht bij Mariestad, stoppen bij de “Sandbacken rastäte’, is onze hoop vervlogen, wij raken hoe langer hoe meer bij het spoor van de beer vandaan, de grote stad nadert. Rond 11.45 u. rijden wij Götenburg in. Via de Frigatha, rijden wij langs het Ulevi, Götenburg binnen. Het is vreselijk druk, de mensen staan rijen dik voor de kassa’s van het Ulevi stadion. Het EK atletiek is daar net begonnen en dat willen ze in Götenburg w

Het is zondag en het beloofd andermaal zo’n dag te worden, die er tussenuit valt. Morgen moeten we al weer afscheid nemen, moeten wij naar Götenburg om daar ’s avonds de boot te nemen die ons terug naar huis zal brengen. Het is net als thuis, wat je ver haalt is lekker en wie bezoekt er nu al die bezienswaardigheden in je eigen woonplaats? Want hoe mooi is Kopparberg eigenlijk? Het plaatsje om de hoek, dat wij eigenlijk alleen kennen van de boodschappen. Wij rijden langs de kerk Kopparberg binnen. Naast de kerk staat een reisbus, uit Barneveld. Wij parkeren de auto andermaal achter de supermarkt en verbazen ons er over dat de supermarkt ook iedere zondag gewoon van 11.00 u. tot 21.00 u. open is. Wij gaan op zoek naar de Bijbeltuin. Vanaf de parkeerplaats is het rechts richting de Storegården, waarvan wij vermoeden dat dit wel een de Bijbeltuin zou kunnen zijn. De weg gaat naar beneden in de richting van een brug over een riviertje. Aan de andere kant van het watertje bevindt zich ee

Onze jongste zoon heeft slecht van geslapen. De slang blijft ‘m door z’n hoofd spelen. Wij zijn allemaal om 7.30 u. wakker. Vannacht was er veel auto verkeer op het terrein. Ik vraag mij af wat al die mensen hebben gedaan. Misschien wel wezen jagen? Het ontbijt biedt ons brood, kaas, Alfa Alfa en lättmelk 5%. Dit is erg dik, een beetje zoals karnemelk, maar dan minder zuur. Her plan voor vandaag is in Örebro een soort Nemo te bezoeken. Zweden zijn ware inhaalkunstenaars. Met de vele tweebaans wegen, welke op sommige plaatsen overigens eerder 2,5 baans zijn, is het lastig hard doorrijden. De Zweden hebben echter het inhalen tot een nationale sport verheven en ze zijn er nog goed in ook. Met een ware doodsverachting rijden tientallen auto’s ons voorbij op de linkerweghelft en net voordat er dan een vrachtwagen aankomt voegen ze in. Het gaat allemaal net goed, maar ik begrijp nu waarom Saad en Volvo wel de veiligste auto’s ter wereld moeten zijn. Als wij Örebro naderen blijkt dat wij

Vanochtend lekker uitgeslapen. Het is pas acht uur, als ik mijn bed uit kom en dat is laat. Aan het ontbijt hebben we nog een discussie over de vraag of wij deze vakantie nog naar Stockholm gaan. Kopparberg ligt, van alle bestemmingen op onze reis, het dichtste bij Stockholm. Volgens het spoorboekje zouden wij op moeten stappen in Hallsberg, net onder Örebro. Het zou in tijd haalbaar zijn. Met de auto van Kopparberg naar Hallsberg, daar de trein naar Stockholm. Wij zouden dan net voor de middag in Stockholm aankomen en hebben dan de gehele middag om Stockholm . Het belooft, als wij gaan, wel een latertje te worden. Hoe laat weg en hoe laat weer terug, weten we, maar wat gaat het kosten is nu nog de vraag. Dit is echter niet voor nu, eerst naar het zwembad. Later op de ochtend, als iedereen weer droog achter de oren is, vertrekken wij richting Grangesberg, waar een spoorwegmuseum moet zijn. Op de heen weg hebben wij al een gigantische locomotief op een paal langs de weg zien sta

De wekker gaat om 7.00 u. af. Iedereen is vlot gewassen en aangekleed. De koffers zijn zoveel mogelijk gisterenavond nog gepakt en staan in de woonkamer al klaar. Wij ruimen de auto zachtjes in. De lucht is helder blauw en de zon schijnt al volop. Alles is nog stil als wij vertrekken. De receptie is nog niet open en wij gooien de sleutels in de daarvoor bestemde brievenbus. In Orsa worden de straten schoongeveegd. Wij moeten even wachten op de bezemwagen. De rit brengt ons hierna via Mora en Rattvik naar Bourlange. Halverwege Bourlange gaan we aan de koffie in een wegrestaurantje, ingeklemd tussen weg en spoorweg. Wij zitten net aan de koffie als de bellen van de spoorwegovergang, achter het wegrestaurant, beginnen te rinkelen. Over het spoort dendert even later een lange goederentrein, volgeladen met boomstammen. Bourlange oogt bij het binnenrijden al direct als een grote stad, rotondes met grote sculpturen en vlak voordat wij Bourlange uitrijden richting Ludvika, een enorm grote k

Hoewel we allemaal goed hebben geslapen heeft niemand zin om direct op pad te gaan. Iets houdt ons tegen. De kinderen pakken het kaartspel dat wij twee dagen geleden in de trein hebben gekocht. De vloer wordt vrij gemaakt en er worden kaartenhuizen gebouwd. Dit was vroeger mijn specialiteit, ik kan het dus niet na laten te helpen. De vloer is van hout en een klein trilling is al genoeg om een huis te laten instorten. Als alles is ingestort verdwijnen mijn dochter en mijn jongste zoon een slaapkamer in en komen ons even later een dansvoorstelling geven. De show is geweldig, maar dan is de koffie op en wordt het huisje wat aan de kleine kant, tijd om wat anders te gaan doen. De rugzak wordt gepakt, de jassen voor het geval dat het mocht gaan regenen en we gaan op pad. Wij zijn het park net uit of er schiet een rode vos de weg over. Het loopt inmiddels tegen twaalf uur en ik maar denken dat je voor het zien van wild alleen rond zonsopgang en zonsondergang de meeste kans had. Eerst langs