Inlandsbanen

Na de inspannende dag van gisteren slapen we vanochtend allemaal lekker uit – waarna we gaan zwemmen in het meer vlak bij het huisje. ’s Middags gaan we naar Orsa, waar wij om ongeveer kwart over 4 de trein naar Sveg nemen, zo’n 125 km noordelijker. Het station is Orsa is niet veel meer en je kan er al helemaal geen kaartjes meer kopen. Als de trein dan ook het station binnenrijdt, zoeken wij direct de conducteur op, of beter gezegd, zij zoekt ons op. Dat het niet helemaal een gewoon treintje is, merken wij al snel. De conducteur komt bij ons zitten en ik vertel haar waar wij heen willen. Als ik de kaartjes heb gekregen vraagt ze of wij in Sveg ook willen dineren. Wij hadden in de folder van het VVV, waarin ook een time-table stond afgebeeld al gekeken of dat de moeite waard was, maar gezien de tijd die wij daar hebben om over te stappen, namelijk maar 30 minuten, hadden wij geconcludeerd dat dit niets was en hadden al brood en drinken in de rugzak. De conducteur vertelde ons echter dat wij in dat half uur prima konden dineren, sterker nog, dat die tijd daar ook voor gebruikt zou gaan worden. Hierop liet ze ons de menukaart zien, want als wij wilde dineren moest zij nu al de bestelling doorgeven. Het eten was niet duur, dus bestellen wij, twee broodjes kebab, twee kinderpizza’s en een patat en braadworst.

Inmiddels rijd de trein tussen het bos met links en rechts diverse meertjes. De trein is niet vol en de kinderen doen de schoenen uit en leggen hun voeten op de andere stoel. Dan stopt de trein. Voor mijn gevoel midden in het bos, ik zie nergens huizen, laat staan een station. Wij zitten achter in de trein en ik zie dat de conducteur de trein uitloopt, het bos in, de trein loopt leeg. Als een soort zwaan – kleef – aan lopen de passagiers achter de conducteur het bos in. Wij weten niet wat de bedoeling is, maar besluiten ook maar de trein te verlaten. Het pad gaat het bos in en nog verder het bos in tot dat de conducteur stil blijft staan bij een enorme heuvel, die wij eerst houden voor een gigantisch mierennest. De conducteur doet haar verhaal, eerst in het Zweeds en daarna in het Engels. Wij staan naast een berenhol en moederbeer, want alleen de vrouwtjes verblijven in dergelijke holen, leer ik, is niet thuis.

Na dit intermezzo verplaatst het hele gezelschap zich weer richting de trein, waar de machinist, rokend bij de trein staat te wachten. Even verderop stopt de trein andermaal, midden op een houten brug, die vervaarlijk kraakt. Links van ons een waterval, waarin, zo is nog wel goed te zien, de nodige plakken zijn gelegd. Waarschijnlijk in een poging de waterval ooit ergens heen te leiden. Dit blijkt juist gedacht, want wat wij aanschouwen zijn de restanten van wat eens een waterkrachtcentrale was. Overspoeld met informatie over wat wij onderweg allemaal zien, komen wij aan in Sveg, ons eindpunt van de reis. De trein gaat van hier nog verder richting Ostersund, maar wij nemen de trein terug naar Orsa.

Iedereen stapt uit, ook de machinist verlaat dit maal zijn post en iedereen neemt plaats aan een tweetal picknicktafels op het perron. Wij schuiven aan, even niet wetend wat ons te wachten staat. Dan worden er uit een auto, die naast het station geparkeerd staat, enkele dozen en kratten gehaald. De dozen worden uitgepakt …… ons diner. Na enige tijd zitten wij met z’n allen te picknicken. De kinderpizza’s blijken groot genoeg voor een heel gezin en ook onze broodjes kebab kan iemand een week van eten. Het eten was dus niet alleen goedkoop maar ook nog eens XXL. Wij krijgen dus niet alles op, maar ook dat is geen probleem, alles wordt keurig achter ons opgeruimd en als de trein uit Ostersund naar Orsa binnenrijdt ziet niemand meer dat daar er op het perron een grote picknick heeft plaatsgevonden.