Rechttoe Rechtaan

Zodra Bert zijn bed voelt, valt hij in slaap en wordt pas wakker als iemand door de speakers klinkt dat ze Götenburg naderen en dat om 7.00 u. het ontbijt geserveerd wordt.

Wij hebben vooraf ook het ontbijtbuffet geboekt – maar hebben geen tafelreservering. Wij hebben snel een tafel, maar velen moeten wachten. Regelmatig volgt een oproep om je tafel te verlaten zodra je klaar bent. Jammer, want zo’n ontbijt op zee nodigt zo uit tot een ‘kopje-koffie-na’, maar iets zegt ons dat je dit eigenlijk niet zo kan maken. Bij de binnenkomst in Götenburg moesten wij letten op de brug, was ons verteld. Het zou net lijken alsof de boot er niet onderdoor kan. Het lukt echter weer, al hielden sommige de adem even in. De Stena Line mag hopen dat het nóóit hoog water wordt.

Het aanleggen is een vak apart, in de achteruit langs de kade, dat is geen schriftelijke cursus geweest. Het is tijd om de spullen te pakken en naar de auto te gaan. De auto is snel gevonden; alleen is alles zó strak neergezet, dat onze kofferbak niet open kan en alles maar even binnendoor op de hoedenplank gelegd wordt. Wij zijn daarna wel snel de boot af. Van de boot af is één, zo blijkt, Zweden inkomen is heel iets anders. Wij worden van de ene fuik naar de volgende gedirigeerd, waarna wij achter een Duitser terecht komen die in een pijpje moet blazen. Wij mogen daarna door, wij behoren waarschijnlijk niet binnen het risicoprofiel. Van de boot af, richting het noorden. In de buurt van Lerum nemen wij onze eerste pauze. Niet omdat wij nu al twee uur gereden hebben en toe zijn aan ons kwartiertje rust, maar meer omdat wij nog steeds onze bagage van de hoedenplank, in de kofferbak moeten stoppen.

Rechttoe rechtaan gaat het daarna, licht glooiend verder, tot aan Mariestad, waar wij de weg af gaan voor een sanitaire stop. De parkeerplaats heet Sandbacken. Prima plek om te stoppen, ruime parkeermogelijkheden en prima sanitair, zeer schoon. Vlak na Mariestad nemen wij de 26 langs het Vänern. Prachtige weg, tweebaans, maar het schiet lekker op. Tot dat wij bij een open brug komen. In de rij auto’s stappen diverse mensen even uit om te gaan kijken, het Götha kanaal. 



Frederiksberg was nu niet ver meer; Säfsen bleek echter geen Frederiksberg; dus nog een klein stukje verder en omhoog. Het receptiegebouw van Säfsen Stygby is zonder meer fraai. In de hal een leren bankstel en een gewei van een eland boven de deur. Op de balie een belletje, te gebruiken als het personeel even afwezig is en achter de balie een kast, met daarop twee kistjes, Svenska en Hollandska. Voor de Säfsen-kids een opstapje bij de balie en, enorm fijn, Nederlandstalig personeel. Onze stuga ligt schuin achter het hoofdgebouw.
Wij hebben net alles uit de auto of er breekt een gigantische onweersbui los, die gepaard gaat met hagel, hele grote stenen. De onweersbui lijkt dichtbij; vlak voor iedere knal, springen bij ons de vonken uit de stopcontacten en voor wij ons überhaupt realiseren dat wij ook een TV in de stuga hebben springen ook daar de vonken uit. Ik trek snel alles waar  een snoer aan zit, uit de stopcontacten. Nadat het ergste achter de rug is blijkt dat wij in de woonkamer geen stroom meer hebben en ook de telefoonlijn is dood. De TV heeft het begeven, maar wie heeft die nodig?

Rechts van de brug, één sluis, niet waanzinnig spectaculair. De boot die er voor ligt des temeer. Ik zou zo overstappen. Onze reis gaat verder naar het noorden en behalve de ring rondom Kristinehamn, blijft de weg akelig recht. Wel zien wij nu meer, veel meer bos, en zeker ook meer meertjes. De temperatuur loopt behoorlijk op. Vlak voor Filipsstad nemen wij onze derde stop, de laatste voor vandaag. Links naast de weg, aan een meertje staat een kiosk. Ik weet niet of het nu kwam door al de etenswaren die in deze kiosk werd verkocht of dat het door iets anders kwam, maar de picknickplaats bij de kiosk had een enorme aantrekkingskracht op eenden. Ik kon ze amper tellen.

’s Avonds maken wij nog een wandeling over het Naturstig – heel veel water en nog meer kikkers.